Απέναντι στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού, τόσο η αρχή "η κίνηση είναι το παν, ο σκοπός δεν είναι τίποτα", δηλαδή ένας τακτικισμός δίχως στρατηγική, όσο και εκείνη του "όλα ή τίποτα", δηλαδή μιας στρατηγικής δίχως τακτική, οδηγούν σε αδιέξοδο.

Σε αδιέξοδο οδηγεί, επίσης, η εναπόθεση των ελπίδων για ένα καλύτερο αύριο, στο αυθόρμητο λαϊκό κίνημα και μόνον.

Με αυτά τα δεδομένα προκύπτει άμεσα η αναγκαιότητα να αναπτυχθεί ένας προβληματισμός σχετικά με τον δρόμο που θα μας οδηγήσει στην αναγκαία για την ανατροπή, του υπαίτιου για την κρίση, καπιταλιστικού συστήματος, επανάσταση.

Αυτή αποτελεί τη μοναδική λύση διεξόδου από τη βαρβαρότητα, και προϋπόθεση για τη μετατροπή από κατάρα σε ευλογία της αποπομπής της ζωντανής εργασίας από την παραγωγή.

Η στρατηγική του πολέμου θέσεων του Γκράμσι, του μεγάλου αυτού "θεωρητικού της επανάστασης στη Δύση", παρά τις αντιφάσεις, τις αδυναμίες, τις μονόπλευρες εμφάσεις της, και παρά τη μέχρι σήμερα ρεφορμιστική αξιοποίησή της, αποτελεί ίσως την καλύτερη αφετηρία για να ξαναπιάσουμε το νήμα του επαναστατικού προβληματισμού όσον αφορά στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, και να ανιχνεύσουμε αυτόν τον δρόμο.

Ακολουθώντας τον Γκράμσι, κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, θεωρούμενου ως πρελούντιο της επανάστασης, η σύγχρονη εργατική τάξη, αντλώντας δύναμη και από τις μέχρι τώρα ήττες της, και με κύρια όπλα το κόμμα της, το λαϊκό μέτωπο, τη διαμόρφωση νέων εργατικών θεσμών, καλείται με την πάλη της, να αξιοποιήσει τις αντιφατικές για την διαμόρφωση της λαϊκής συνείδησης συνέπειες της κρίσης, με στόχο να αποσαρθρώσει την αστική ιδεολογική ηγεμόνευση και να οικοδομήσει τη δική της.

Με αυτόν τον τρόπο και σε συνδυασμό με τις πρόσφορες αντικειμενικές συνθήκες, είναι δυνατόν το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα να λυθεί υπέρ του πρώτου.